बंड्या उवाच - पेन्शनर काका

परवा शनिवारच्या दिवशी बऱ्याच दिवसांनी एका "मराठी बाणा" बँकेत जाण्याचा योग आला. आजकाल ऑनलाईन बँकिंगमुळे बँकेत जाण्याची गरजच पडत नाही, आणि तशी वेळ आलीच तरी खासगी बँकांमध्ये जाण्याची, जिथे सॅलरी अकाउंट्स असतात. तिथे बँकेत आल्या आल्या कोणीतरी आपली चौकशी करतं आणि आपल्याला योग्य त्या काउंटरकडे धाडतात. सरकारी ऑफिसेस आणि "बाणा"वाल्या जागांची वेगळीच खासियत असते. बाहेरच्या जगात तुम्ही कोण पण तीस मार खां असा, तुम्हाला आत गेल्याबरोबर आपण एवढं बावळट असल्याचं फीलिंग येतं कि आपण पार पंक्चरच होऊन जातो.

या बँकेतही माझं असंच झालं. मला थोडे पैसे काढायचे होते. withdrawal स्लीप भरणे आणि ते कॅशियरला दाखवून पैसे काढणं एवढ्याच जुजबी ज्ञानावर मी पुढे गेलो, तर कोणत्या काउंटरला जावं तेच कळेना! २-३ काउंटर फिरून आलो तर माझ्याकडे कोणी लक्षच दिलं नाही. हे बघत असलेल्या वॉचमनला माझी दया आली आणि त्यानं मला कोणत्या लाईनित जायचं ते दाखवलं.
हि जी "लाईन" होती ती बैठी होती. ४-५ लाईनमध्ये खुर्च्या मांडल्या होत्या आणि त्यावर सगळे इच्छुक स्थानापन्न झाले होते. मी गुपचूप शेवटच्या रिकाम्या खुर्चीवर टेकलो. दर वेळी पुढच्या लाईनीत कुणाचा नंबर आला की सगळी लोकं उठून पुढच्या खुर्चीवर बसायची. आपली लाईन संपली कि पुढच्या लाइनीतल्या खुर्चीवर.
माझ्या शेजारी एक पेन्शनर काका बसले होते. दर वेळी उठून पुढच्या खुर्चीवर बसण्याच्या या सक्तीच्या व्यायामानं ते जेरीस आले होते. मी हुशारीनं वेळ घालवायला पुस्तक घेऊन आलो होतो. काकांना काहीच टाईमपास नव्हता. पुढच्या लाईनीत बसलेल्या ऑफशोल्डर टॉप आणि टाइट जीन्स घालून बसलेल्या तरुणीकडे बघून बघूनही शेवटी त्यांना कंटाळा आला, आणि त्यांनी माझ्याकडे मोर्चा वळवला.
"हि असली लाईनची सिस्टिम सगळ्या जगात फक्त इथेच असेल".
माझं डोकं पुस्तकातून वर आलं.
"हो ना". परत मी पुस्तकात गेलो.
"आजकाल कोणी तरुण लोक अशा बँकेत येतात तरी का!"
आता माझ्या दाढीचे खुंट थोडे वाढलेले होते आणि त्यातले काही केस चंदेरी होते, म्हणून काकांनी लगेच मला त्यांच्या कॅटेगरीत ओढावं हे मला पटलं नाही. शिवाय आता शांतपणे वाचणं अशक्य आहे हे मी समजून घेतलं आणि पुस्तक मिटलं.
"अहो जुनं अकाउंट आहे, पैसे काढून बंद करायचंय", आम्ही वदलो.
"आमचं पेन्शनचं अकाउंट आहे ना.. म्हणून झक मारत यावं लागतं, नाहीतर कशाला येतोय?" इति काका.
"हं".
"या बँकेला ना ती अमुकतमुक बँक तीन वर्ष आधीच विकत घेणार होती, पण त्यांनी इथला एकंदर कारभार पहिला आणि हाय खाल्ली. हे लोक काय सुधारणार नाहीत, आपणच सुधरावं म्हणले म्हणे."
"हं".
इथे मी तिरक्या नजरेनं काउंटरकडे नजर टाकली. म्हणलं त्या काउंटरवाल्या/वाली ची आपल्यावर खप्पामर्जी झाली तर परत पुढच्या शनिवारी यावं लागायचं! पण काउंटरवाले निर्विकार होते. रोजच अशा शिव्या खायची सवय असावी.
"अभिमन्यूसाठी चक्रव्यूह रचण्याआधी कौरव या बँकेत आले होते म्हणे. हे लाईनचं डिझाईन पाहूनच त्यांना चक्रव्यूह सुचला म्हणे!". या वाक्यसरशी फस्सकन उफाळून येणारं हास्य मी दाबलं. त्याचवेळी काकांचा नंबर आला आणि काकांच्या पेन्शनचा मार्ग या महिन्यासाठीतरी मोकळा झाला!