पुनर्जन्म आणि पर्स्पेक्टिव्ह - Rebirth and Perspective

आजकाल आसपासच्या कोणत्याही व्यक्तींकडे पाहिलं तरी सतत एक चिडचिड, निराशा झरताना दिसते. कुणालाही विचारा ... त्यांच्या कामात, शाळेत, घरात ते समाधानी आहेत असं कुणीच म्हणत नाही. एक प्रकारचं असमाधान सगळीकडे व्यापून राहिलेलं आहे. यातून कुणी सकारात्मक विचार करू पाहत असेल तर मीडियाचा आणि समाजाचा नकारात्मक भडीमार एवढा असतो की कुणाचाच त्यापुढे निभाव लागत नाही.

अशा वेळी आयुष्य आपल्याला कधी कधी असा झटका देतं की आपण विचार करू लागतो... खरंच आपले प्रॉब्लेम्स एवढे मोठे आहेत, की मी या प्रॉब्लेम्सना त्यांच्या लायकीपेक्षा मोठं करतोय?

कधी कधी ही अक्कल एकाच झटक्यानं सुचत नाही, मग आयुष्य आपल्याला अजून एक झटका देऊन खात्री करून घेतं की "निरोप पोचलाय ".

गेल्या महिन्याभरात मला असेच दोन झटके बसले, आणि मला परत एकदा जाणीव झाली की आपण फालतू गोष्टींचं फार टेन्शन घेतोय. इट्स नॉट वर्थ इट!

प्रसंग पहिला:

मी आणि माझा मुलगा गेल्या महिन्यात लेह-लडाख ट्रिपसाठी निघालो होतो. पुणे एअरपोर्टवरून सकाळी पाचचं विमान होतं. रात्री तीन वाजेपर्यंत तिथे पोचावं या उद्देशानं मी २:१५ ची टॅक्सी बुक केली. टॅक्सिवल्यानं आयत्या वेळी जरा येण्यासाठी आळमटळम चालू केली. पण मी त्याला ठासून सांगितलं की मी ५-६ तास आधी टॅक्सी बुक केली आहे, आणि त्याला यायलाच पाहिजे. मग तो दहा मिनिटं उशिरानं का होईना, उगवला.

आम्ही एअरपोर्टकडे निघालो. मी आणि ध्रुव मागच्या सीट्सवर बसलो होतो. रात्र असल्यामुळे रहदारी तुरळकच होती. गाडी सुरळीतपणे बंडगार्डन रस्त्याला आली.  गाडीचा वेग साधारण ५०-६० किलोमीटर असावा. मला आता डुलकी यायला लागली होती. ध्रुवला झोपच लागली होती.

गाडी बंडगार्डन रस्त्याच्या शेवटी आली. तिथे पोलिसांची एक गस्ती व्हॅन उभी होती, आणि पोलिसांनी अर्धा रस्ता बॅरीकेड्स लावून बंद केला होता. कदाचित जाणाऱ्या येणाऱ्या गाड्यांपैकी काही संशयास्पद आढळल्यास त्यांचा वेग कमी करून त्यांना रोखण्यासाठी असेल.

पण ते बॅरीकेड बघूनही आमच्या ड्रायव्हरने आपला वेग कमी केला नाही, आणि ते टाळण्यासाठी दिशाही बदलली नाही! त्यानं सरळ जाऊन त्या बॅरिकेडला धडक मारली! धडाम असा आवाज होऊन ते बॅरिकेड ५-१० फूट लांब उडून पडलं आणि गस्तीवरचे सगळे पोलीस धावत आले. तोवर आमची गाडी थांबली होती. पोलिसांनी आधी ड्रायव्हरला खाली उतरवलं आणि ते आमच्याकडे वळले.

कुठून आलात...कुठे चाललात वगैरे ठराविक प्रश्न झाल्यावर पोलिसानं जो प्रश्न विचारला त्यानंतर हातापायातलं त्राणच क्षणभर गेलं. तो मला म्हणाला ... "काय हो, ड्रायव्हरकडे लक्ष नव्हतं का तुमचं? तो आत्ता ड्रायविंग करताना चक्क झोपला होता!".

च्यामारी !

एका क्षणात अनेक नाही नाही त्या गोष्टी मनात तरळून गेल्या. देवदयेनं ते बॅरिकेड जर तिथे नेमकं त्यावेळी नसतं तर? आम्ही त्या बॅरिकेडला न धडकता एखाद्या भरधाव ट्रकला, बसला किंवा दुसऱ्या कारला धडकलो असतो तर? एखादा पादचारी किंवा सायकलस्वार त्यावेळी समोर आला असता तर?

एव्हाना पोलिसांनी त्या ड्रायव्हरला चार फटके देऊन चांगलाच "जागा" केला होता. पुढचे दोन दिवस तो झोपला नसेल! त्यानंतर एअरपोर्ट येईपर्यंत गाडीतले सगळे पाशिंजर टक्क जागे होते!

आता एवढं सगळं होऊनही काहीच नुकसान न झाल्यामुळे या प्रसंगाचं फारसं गांभीर्य राहिलं नाही. पुढच्या ट्रीपच्या नादात हा प्रसंग एक छोटीशी आठवण म्हणून राहिला, आणि परत आल्यावर घरातल्या, ऑफिसमधल्या, सोशल मीडियामधल्या बारीकसारीक टेन्शननी पुन्हा एकदा आयुष्य व्यापून टाकलं. अर्थातच पुन्हा एकदा मेंदूवर एखादी टपली बसणं गरजेचं झालं.

प्रसंग दुसरा:

मागच्या आठवड्यातली गोष्ट. रात्री ९ च्या सुमाराला मी कार चालवत घरी येत होतो. आमच्या घराजवळच एक नवीन उड्डाणपूल (फ्लायओव्हर) झालाय. त्या उड्डाणपुलाच्या बाजूनं एक अरुंद रस्ता आहे. उड्डाणपुलाच्या सुरुवातीला या दोन्हीच्या मध्ये साधारण ३-४ फूट लांबीचा डिव्हायडर आहे. उड्डाणपुलावरून जा, किंवा खालच्या रस्त्यानं, मला घरापर्यंत तेवढंच अंतर पडतं. त्यामुळे तिथे आल्यावर मी ठरवतो की आज पुलावरून जायचं की खालच्या रस्त्यानं.

त्या दिवशी अगदी "बंपर टू बंपर" वाहतूक होती, आणि उड्डाणपुलाच्या सुरुवातीला येईपर्यंत मी पार वैतागलो होतो. पावसानेही जोर धरला होता. त्यामुळे सगळेच हळूहळू चालले होते.

उड्डाणपुलाच्या जवळ आल्यावर मी पुढच्या वाहतुकीचा अंदाज घेतला, आणि मला जाणवलं की पुलावर खूपच गर्दी होती. त्यामुळे मी पुलाखालच्या रस्त्यानं जायचं ठरवलं. व्यवस्थित इंडिकेटर देऊन मी गाडी बाजूच्या रस्त्याला वळवली, आणि पुढे सगळा रिकामा रस्ता बघून वेग वाढवला.

अचानक मागच्या बाजूनं गाडीला जोरदार दणका बसला. पावसामुळे वळताना माझा अंदाज चुकला होता, आणि गाडीचं मागच्या डाव्या बाजूचं चाक तिथल्या डिव्हायडरवर चढलं होतं. मला काही समजायच्या आत गाडी डाव्या बाजूनं पूर्ण हवेत उचलली गेली, आणि उजव्या बाजूच्या दोनच चाकांवर धावू लागली! माझा आत थरकाप उडाला होता. सुदैवानं मी सीटबेल्ट्स लावलेले होते. नाहीतर मी कसाही इकडेतिकडे फेकला गेलो असतो.

गाडी एव्हाना ७०-८० अंशात उजवीकडे झुकली होती. जर ती उजव्या बाजूला आपटली असती, तर मी त्याच बाजूला होतो. तशा परिस्थितीत माझं काय झालं असतं कल्पना करवत नाही. पण नशीब असं बलवत्तर की उजव्या बाजूच्या एका रेलिंगवर गाडी सुरुवातीलाच आपटली होती, त्यामुळे तिच्या उजव्या बाजूला झुकण्याला लगाम लागला, आणि ती परत डाव्या बाजूला दणदिशी खाली आली. त्याचक्षणी पुढच्या डाव्या बाजूचं टायर फुटलं आणि मला एक नखशिखांत हादरा देऊन गाडी थांबली!

मी पहिले गाडी बंद केली. एव्हाना हा स्टंट बघून बरेच लोक धावत आले होते. माझ्या हातापायाला जोरदार कंप सुटला होता. आपले हातपाय जागेवर आहेत याची खात्री झाल्यावर कुणी आपल्या गाडीच्या खाली तर आलं नाही ना या शंकेनं अक्षरशः फाटली. मी गाडीच्या बाहेर आलो. बाकी कुणाला आपल्यामुळे काही झालं नाही बघून सुटकेचा श्वास घेतला.

मग जरा डोकं काम करायला लागलं. गाडीच्या सस्पेन्शनची आणि पुढच्या डाव्या बाजूच्या चाकाची पार वाट लागली होती. अशा परिस्थितीत गाडी चालवत घरी नेण्याचा प्रश्नच नव्हता. टो वेहिकल बोलावून, सगळी कागदपत्रं पूर्ण करून घरी यायला मला १२ वाजले. प्रचंड दमून गेलो होतो. पायांची वाट लागली होती. पण हे दुखणं जाणण्यासाठी हात-पाय शाबूत आहेत, आणि घरी जाण्यासाठी जीव आहे हा आनंद मोठा होता. एवढं दमूनसुद्धा झोप लागायला पुढचे २ तास लागले. सकाळी उठल्यावर देवाचे आभार मानून कामाला लागलो.

आज का कोण जाणे, कामाचं, नोकरीचं आणि पुढच्या आयुष्याचं रोजच्याएवढं टेन्शन जाणवत नव्हतं!

Today’s life is all about constant unpleasantness, irritation and always wanting more, never being satisfied or grateful. Ask anyone if they are satisfied in their lives, jobs, schools, and all you will get are complaints. No one is grateful for what they have, instead looking at others and ruing what they lack.

If anyone tries to defy the norms and think positive, the sheer force of negativity from media and people around them forces them to toe the negative line.

But sometimes, life sends us such jolts, that we are forced to introspect –  whether our so called big problems are really that big, or if we are making them big? And if one jolt is not enough to hammer this concept is us, life gives us more jolts till we wake up.

I got such jolts twice in last one month alone, and gave me a perspective that only life (and possibility of death) can. It made me realize that my problems are much smaller than they appear.

First jolt:

A month ago, I was travelling to Pune airport with my son. Both of us were sitting in the backseat of a cab, which was supposed to take us by 3:00 am to Pune airport for our 5:00 am flight. The roads were practically empty at these wee hours, and the cab was cruising at a comfortable speed of 50-60 kms. I was already feeling sleepy, and Dhruv was already asleep.

The cab reached Bung Garden road, and kept cruising till the end of the road, where a group of policemen had set up a barricade. They were inspecting random vehicles passing by. The barricade blocked half the road, making sure every vehicle slowed down near it.

However, our cab driver did not seem to be in mood to slow down, as he kept driving without braking, and before I could react, the cab had crashed head-on into the barricade. The impact was such that the barricade was thrown off five to ten feet, after which, thankfully, the driver stopped.

By this time, the stunned policemen came rushing towards us, and ordered everyone to get out. After deciding that we did not resemble any criminals / terrorists, they questioned us about where we were going. At this point, I realized that our cab driver had dozed off at the wheel.

What if the police had not set up that barricade on that night? Our cab, instead of colliding with the stationary (and harmless) barricade, may have crashed into a truck, or a bus, or another car. It could have mowed down a pedestrian, or a biker. It could have been in any of these scenarios, none of them pretty. I was very, very thankful to the universe that night.

However, getting out of this unscathed had its side effects. After the trip, the incident was forgotten, the usual pressures of office, home and life took over. Cribbing on tiny problems became a way of life, yet again. And then life came back to give me the second jolt!

Jolt 2:

Last week, about 9:00 pm. It was raining heavily, and the traffic was bumper to bumper. I was driving home from office in a car. I reached near a newly constructed flyover, which is hardly half a kilometer from my house. Adjacent to the flyover is a narrow road, which runs parallel to the flyover from below. Whether one drives over the flyover, or on the road below, the distance and time to reach my place hardly differs.

The flyover and the road are divided by a 3-4 feet stone divider before they part ways.

That night, as I reached near the flyover, I observed that it was very crowded, while the road below was nearly empty. So, I decided to skip the flyover, showed indicator, and turned on to the narrow road.

As the car entered the road, I increased the speed, since the road was deserted. Unknown to me, in the anticipation to get home, I had taken a more-than-necessary steep turn, resulting in the rear left tire of the car bumping against the road divider. As I sped on, I felt a crunch of the tire hitting the divider, followed by sudden tilt of the car.

I suddenly had a very sick feeling in my stomach when I realized that the car was now running on only its right-side wheels! The left side of the car had completely come off the ground and was tilting to the right side at an alarming rate.

At that time, seatbelts I was wearing made a life and death difference. If not for seatbelts, I don’t know how and where I would be flung. As I braced for the coming impact, much to my relief, the car suddenly tilted left and hit the asphalt extremely hard, completely jolting me inside and out. Just as I had entered the road, the car had hit a railing on the right side, killing the momentum of the tilt to the right side.

As the car hit the road, the front left tire burst with a bang, and it suddenly stopped. The whole ordeal must have taken less than five seconds, but it was enough to shake me to the core.

A crowd had gathered by then. People helped me get out and stand on my very shaky legs. After confirming that all my parts were still present where they are supposed to be, I was extremely relieved to know that no one else was hurt either.

Then the head took over, and I checked the car. The suspension was damaged and the tire (and alloy wheel) were beyond repair. There was no way anyone would be able to drive it. So I called the toe service and had it delivered to the garage. By the time the toe vehicle drove away, and the paperwork was done, it was midnight.

I came home completely exhausted, physically as well as mentally. But I was happy to be alive, and in one piece. It took me more than two hours to fall asleep even after so much exhaustion.

I woke up refreshed the next day, yet again thankful to the universe. 

I don’t know why, but all the problems, pressures and stresses of life suddenly felt insignificant now!